Tepeltatoeage na borstkanker

Een openhartig gesprek met Christina van Berckelaer – 9 jaar geleden kreeg ze borstkanker en in september 2022 koos ze toch nog voor een tepeltatoeage

Christina is een vrouw die vol in het leven staat en zegt ‘what doesn’t kill you makes you stronger’. Ze vertelt mij over de trein, de trein die razendsnel vertrok van diagnose borstkanker, ziek zijn, herstel en borstreconstructie tot 9 jaar later, de tepeltatoeage. En waarom koos ze na 9 jaar toch nog voor een tepeltatoeage? Even een terugblik.

Abnormaal stukje huid onder de borst

“Ik bekeek mezelf in de spiegel, ik weet het nog goed. Het was 2013, ik stond in de badkamer en zag iets abnormaals net onder mijn rechterborst, alsof de huid iets gekreukt was, een verfrommeld papiertje.” Ze googelde en zag hetzelfde op foto’s van andere vrouwen. ‘Vrouw en leeftijd boven de 60? Neem direct contact met de huisarts.’ “En ik dacht alleen maar, het zit er al een aantal weken…”.

Vrij snel kon ze terecht voor de eerste mammografie en toen begon de trein te rijden. Borstkanker werd vastgesteld.

Al haar verdriet en emoties rondom het ziek zijn, het hebben van borstkanker, verwerkt Christina door kunst te creëren. Deze pentekening, een schets, maakte ze toen ze net hoorde van de borstkanker.

Eind februari 2013 werd Christina geopereerd, een borst besparende operatie en slechts dat verfrommelde stukje werd verwijderd. Er zou geen bestraling of chemo nodig zijn. Of…

Ik zou nou huis mogen, net voor mijn verjaardag, maar het liep anders

Het was zaterdag 2 maart toen de chirurg bij haar kwam en vertelde dat na onderzoek van de schildwachtklier uitzaaiingen naar lymfe en een tumor zijn gevonden. “Tot dat moment was ik euforisch, voelde me genezen en ik zou naar huis mogen om 4 maart mijn verjaardag te vieren. Maar alles liep anders… Ze vertelden mij dat de hele borst afgezet moest worden én een okseltoilet. Ook chemokuur en bestralingen zouden nodig zijn.”

De dag voor de borstamputatie nam ze heel bewust afscheid van haar rechterborst “Ik stond voor de spiegel en zei tegen mijn borst ‘morgen ben je er niet meer’. Ik nam afscheid.”

Ik had het met die jonge vrouwen te doen

Het was voor Christina een zwaar traject. “Al die keren dat ik in het ziekenhuis kwam voor de onderzoek, behandelingen en chemo’s zat ik bij vrouwen van ergens rond de 30, ik was al 63 jaar en ik had het met hen te doen. Velen van hen komen door die behandelingen direct in de overgang. Dat doet wat met je als vrouw, jong zijn en al in de overgang.”

Het ziekenhuis liet de vele kanten van het leven zien, van ziekte, dood en leven. Want net na de amputatie kwamen haar zoon en schoondochter met het blije nieuws dat er een kleinzoon op komst was. Een afdruk van de echo was daarvan het bewijs. Vlak na de laatste chemo van Christina werd haar kleinzoon geboren.

En de trein die raasde door

Want er volgde als dessert een hormoonkuur die ze in overleg met de begeleidend arts vroegtijdig stopte. De hormoonkuur maakte haar somber en haar lijf deed pijn.

Borstreconstructie

Na 3 jaar ziekte, kuren en herstellen consulteerde Christina dr. Peeters voor de borstreconstructie. Dat waren twee zware operaties, gevolgd door een kleine ingreep om ‘het tuutje’, de tepel, te reconstrueren. Ze was het zo beu, al dat geopereer en gesleutel aan haar lijf. Ook nog een tepeltatoeage was teveel.

En toch zette bepaalde gebeurtenissen haar aan het denken. Bijvoorbeeld wanneer haar kleindochter haar in de spiegel bekeek en vroeg “Oma, is jouw bommie (borst) afgebroken?”. Christina schaterde het uit. Toen ze oma zonder pruik zag, kwam weer een vraag naar boven: “Maar oma, ben jij een jongen geworden?” Christina lachte, legde het uit en vertelde haar lieve kleindochter dat het uiteindelijk goed komt.

Dr. Peeters

Opnieuw is ze bij dr. Peeters die haar complimenteert. Hij ziet een Christina die meer straalt en er zelfs jonger uit ziet dan 7 jaar geleden. Nu komt ze bij hem om het af te maken, ze wil de tepeltatoeage nu wel zetten. “Ik doe het voor mijzelf. Destijds was ik alleen en zo voelde ik me ook, ik doorleefde alles alleen, waarom zou ik een tepeltatoeage doen, voor wie?” Nu voelde het anders. Hij verwees haar naar Janny Hanegraaf, Permanent Mooi.

Nu koos Christina wél voor de tepeltatoeage. Zelfliefde was hierin doorslaggevend: “Lief zijn voor mijn lichaam en realiseren wat mijn lijf heeft doorstaan. Wat ik allemaal heb meegemaakt in mijn leven. Ik zeg nu ‘Ja ik ben het waard! Een nieuwe tepel is de kers op de taart’.”

Brainspotting

In 2021 startte Christina therapie, brainspotting, een therapie voor verwerken van opgelopen trauma’s. Ze kwam weer terug bij haarzelf. Ze doet nu meer met yoga, taichi en mediteert. “Ik kan nu beter alleen zijn en ik voel dat ik geniet van alleen zijn. Ik ben blij met wie ik ben. En ik realiseer me dat je soms pijn en lijden nodig hebt om te beseffen wat we allemaal  hebben. Ik was nu toe aan het opnieuw vervolmaken van mijn lichaam met de tepeltatoeage.”

De tepeltatoeage is prachtig, uiteindelijk heeft haar zoon dit cadeau gegeven. Deze fiere Christina vertelde mij haar verhaal. En de littekens die zijn achtergebleven op haar lichaam vertellen haar het verhaal van haar leven. En de trein, die rijdt met een flinke vaart vooruit.

Door: Lenie van der Zande (COMM-ON+)

Terug naar overzicht