2005 was het begin van een nieuwe fase in mijn leven. Dat jaar haalde ik mijn allereerste diploma voor de permanente make-up praktijk. Maar het pad naar die keuze was allesbehalve vanzelfsprekend.
Lang geleden, dat klinkt als een begin van een sprookje, begon ik met de opleiding aan HBO Fontys Hogeschool docentenopleiding Gezondheidskunde Omgangskunde (voorheen Hoger Onderwijs Zuid Nederland), het zou mijn droombaan worden. Helaas was er weinig tot geen aanbod van nieuwe banen.
Ik vond een baan, niet de droombaan waar ik voor had gestudeerd. Ik belandde in de marketing, waar ik andere creatieve kanten van mezelf ontdekte. Laat merkte ik dat ik de combinatie van werk en jonge kinderen (mijn zoon en dochter zijn inmiddels twintigers) een enorme uitdaging voor mij was. De balans tussen werk en gezin vinden was lastig en ik wist dat er iets moest veranderen.
In die tijd kreeg ik last van eczeem en ik had een dwang ontwikkeld, ik trok mijn eigen haar uit. Dat nam toe in die onzekere periode en het werd zelfs zo erg dat ik een haarstukje moest aanmeten. De kale plekken op mijn hoofd maskeerde ik met dat haarstukje. Ik ben 2 jaar geleden nog geïnterviewd door het NRC over deze dwang en hoe ik in mijn vak terecht kwam. Deze aandoening heet Trichotillomanie (trichotillomania).
Wat ik in die tijd wél ontdekte was dat ik goed kon tekenen. Mijn tekentalent bleef op de achtergrond sluimeren totdat ik besloot een andere koers te varen. Ik ging me volledig richten op een permanente make-up praktijk. Een vak waarin mijn liefde voor creativiteit en precisie samenkwam met mijn wens om mensen te helpen.
De doorslag kwam toen ik een documentaire keek. Waar ik op ‘AAN’ ging was het werk van plastisch chirurg professor Monstré, de borstreconstructie na borstkanker. Het liet zien wat een arts niet kan, de reconstructie van de tepel en tepelhof die de vrouw weer compleet maken in haar vrouw-zijn.
Het raakte me diep. Het idee dat je een vrouw kunt helpen zichzelf weer compleet te voelen na zoiets ingrijpends als borstkanker, gaf mij het laatste duwtje in de richting van mijn nieuwe missie. Medische tatoeage.
Sindsdien richt ik me niet alleen op permanente make-up, maar ook op medische tatoeages. Tepeltatoeages maken een verschil — niet alleen fysiek, maar ook mentaal en emotioneel. Het is werk dat betekenisvol is en waar ik elke dag opnieuw dankbaar voor ben.
2005 markeerde het begin van Permanent Mooi, en ik ben nog steeds blij met de keuze die ik toen maakte. Het is meer dan een beroep; het is mijn passie om vrouwen te helpen hun zelfvertrouwen terug te vinden.
Mijn eigen ervaringen neem ik dagelijks mee in mijn werk. Veel vrouwen, maar ook mannen, bezoeken mijn praktijk met vergelijkbare uitdagingen. Ik weet uit eigen ervaring hoe het is om je ‘anders’ te voelen, en daardoor begrijp ik mijn klanten volledig wanneer ze binnenkomen met een haarprobleem. Of het nu gaat om alopecia (haaruitval), vitiligo (depigmentatie), eczeem, of mensen die worstelen met haaruittrekstoornis; mijn levenservaring stelt me in staat om hen op een persoonlijke en begripvolle manier te ondersteunen. Met behulp van permanente make-up en medische tatoeage bied ik niet alleen een oplossing, maar breng ik ook een stukje zelfvertrouwen terug.
Wat vond ik dat spannend. Tja, je gaat wel iets totaal anders doen. Door veel te tekenen en veel permanente make-up te zetten kreeg ik meer en meer vertrouwen in mijn werk. En zo kon ik uiteindelijk starten met medische tatoeage. Het is een lange weg. Want voordat ik in staat was deze vorm van permanente make-up te kunnen doen in de praktijk, heb ik heel veel geoefend.
Destijds startte ik met een handstuk MET snoer!!! Gelukkig heb ik nu modernere apparatuur, snoerloos.
Meer over mij lees je hier.