Het vertrouwen is er dat onkruid niet vergaat

De schade en achterstand valt mee, mijn tuin waar ik zo graag in wroette zag er droog uit, maar onkruid vergaat niet. Er stond een distel van ongeveer 70 cm bijna in bloei, die heb ik meteen eruit gehaald, dat kon ik niet over mijn kant laten gaan. Onkruid en zeker distels die verwijder je, net als bij het epileren van een wenkbrauw, dat pad van de ideale vorm van je wenkbrauw dat houd ik graag geëffend.

De grote verrassing

Een oud gezegde wat in betekenis aangeeft: dat de meest nutteloze of slechte mensen vaak het langst leven. Maar voor mij betekent het nooit opgeven en de sterkste overleefd. De grote verrassing trof ik namelijk binnen in huis. Er staat nog een heel ouderwetse plant in de keuken. Hij is van mijn oma geweest en ik denk zeker 40 jaar oud. Hij kreeg geen drup water in deze C. tijd. Toch staat hij er nog florisant bij. Wat een verassing dat hij er zo zo bijstaat. Hij komt van mijn lieve oma Jaantje, waar ik naar werd vernoemd. Deze clivia die in de winter op waterrantsoen wordt gezet zal in het voorjaar van armoede te gaan bloeien van armoede met grote oranje bloemen. Na de winter en ook nog 3 maanden Corona tijd heb ik hem nu pas water kunnen geven. Het is nu komende weken afwachten of zelfs dat lukt. Het vertrouwen is er dat onkruid niet vergaat en dat we C. wel doorkomen. Deze clivia is eigenlijk een metafoor voor mij, mijn roots en mijn toekomst en mijn praktijk voor Permanent Mooi.

In de praktijk restaureer mensen, vaak vrouwen… ik maak weer compleet wat onafgemaakt werd of wat moest worden. Mijn plezier en blijdschap voor mijn vak zit toch vaak in het volhouden net als voor mijn oude clivia van mijn oma maar ook zoals ik graag wroet in mijn tuin.

Ik ben weer blij om de grens over te mogen rijden van België en Nederland en 3-tal weken te mogen werken om dat werkplezier weer te mogen ervaren. Wat heb ik dat allemaal gemist: de distel, de clivia, mijn tuin, mijn werk dan maar met een mondkapje. Die extra hygiène is inmiddels al heel vertrouwd zonder mondkapje werken is inmiddels vreemd. Wat een vreemde wereld waar we langzaam ook in anticiperen en leren omgaan met deze Coronabeperkingen.

Een ander actueel thema is van een heel andere orde: anti-racisme. Hoe toepasselijk had ik in de tweede week een een witte en een zwarte huid om te restaureren. Ik maakte beide vrouwen blij met inkleuren van hun witte littekens. Van de donkere dame heb ik geleerd hoe zij haar huid noemt; donker, black of zwart. Ik wist eigenlijk niet goed hoe je dat netjes zegt: gewoon zwart, donker, black. Weer wat geleerd de afgelopen weken na de opstart van de praktijk.

Ik hoop er mijn steentje aan te kunnen bijdragen.
Hieronder toon ik twee recente foto’s met littekens van een donkere huid, deze komen veel voor. Daar is momenteel vraag naar.

Wil je meer weten of heb je een vraag? Neem gerust contact op voor gratis advies en we kijken samen naar hoe ik jou het beste kan helpen.